Jak skutecznie wspierać ucznia z ADHD w szkole? Wskazówki dla nauczycieli

Zgodnie z terminologią amerykańską ADHD jest to zespół nadpobudliwości psychoruchowej z deficytem uwagi (ang. Attention Deficit Hyperactivity Disorder), natomiast zgodnie z europejską nomenklaturą – zespół hiperkinetyczny (ang. Hyperkinetic Disorder). Jest to zaburzenie charakteryzujące się nieadekwatnymi do wieku deficytami uwagi, impulsywnością i nadpobudliwością ruchową nieustępującymi przez ponad sześć miesięcy, a ich nasilenie powoduje występowanie trudności w funkcjonowaniu w istotnych obszarach życia.

Diagnoza zaburzenia

ADHD diagnozowane jest u około 5% dzieci w wieku szkolnym (7–13 lat). Odnotowuje się częstsze jego występowanie u chłopców niż u dziewczynek w tym wieku. U dziewczynek częściej niż u chłopców występują zaburzenia uwagi, natomiast znamienna dla chłopców jest ich nadaktywność ruchowa i impulsywność. Wyniki badań medycznych potwierdzają tezę, iż ADHD jest zaburzeniem dziedzicznym. W rodzinach, w których stwierdzono ADHD, istnieje zdecydowanie większe ryzyko wystąpienia tego zespołu u dzieci.
W czasie diagnozowania zespołu nadpobudliwości psychoruchowej z deficytem uwagi u dzieci w młodszym wieku szkolnym często okazuje się, że już wcześniej, w wieku niemowlęcym i poniemowlęcym wykazywały pewne typowe grupy zachowań. Na podstawie wywiadów z rodzicami można stwierdzić, że dzieci te były drażliwe, miały mniejsze zapotrzebowanie na sen, odnotowywano zaburzenia łaknienia oraz nadruchliwość w czasie nauki chodzenia.
W okresie szkolnym typowymi dla zespołu hiperkinetycznego są trudności z podporządkowaniem się zasadom obowiązującym w szkole. Dzieci zazwyczaj wyrażają swoje emocje szybciej i z większą intensywnością, niż jest to społecznie akceptowane; łatwo je rozzłościć i sprowokować – bywają wówczas agresywne; źle układają się ich stosunki z rówieśnikami, spędzają z nimi dużo mniej czasu, niż inne dzieci, mają niewielu kolegów i przyjaciół. W szkole uważane są za „gorsze”, nieposłuszne i niegrzeczne. Ich zachow...