Matura z matematyki – obowiązek czy zbędny stres?

Żabki i tapety

„Opowiem Ci pewną historię”– zaczął swój wywód mój mentor, świętej pamięci profesor Tadeusz Bieniek. Wiesz, kiedy ostatnio remontowałem mieszkanie, miałem pod koniec do kupienia żabki, na których powieszę firankę, oraz listwę ozdobną z tapety. W pierwszym sklepie, na moją prośbę, z paczki liczącej sto sztuk żabek ekspedientka, mozolnie licząc jedną po drugiej, wybrała siedemdziesiąt, o które ją poprosiłem. W sklepie z tapetami rozmowa przebiegła nieco inaczej. 
Listwa miała mieć wówczas piętnaście metrów i z kawałka rulonu mierzącego dwadzieścia pani, która mnie obsługiwała, odcięła pięć, podając mi z uśmiechem resztę. Jak myślisz, która z nich uczyła się matematyki?

Ale czy to nie dorabianie filozofii?

Muszę szczerze przyznać, że z moją niezbyt pokorną duszą nastoletniego buntownika próbowałem swoich sił w polemice z moim mistrzem, ale po latach – wierzę, że nie ze względu na wiek, a po prostu dotarcie w trakcie studiowania do istoty rzeczy i jej głębszego zrozumienia – wiem, że miał rację. Czym innym jest przecież istota królowej nauk, jeśli nie namacalną reprezentacją ideału myśli samej w sobie – czymś doskonałym, nieomylnym, przejrzystym i absolutnym, niemożliwym do zrealizowania w rzeczywistym świecie, a i tak stanowiącym jego fundament na każdym polu i w każdym obszarze życia…, również życia codziennego.

Szkolna tradycja

Ta rozmowa zawsze inicjowana jest tak samo. Ot znudzony lub niezbyt rozgarnięty uczeń w celu odpłynięcia od logarytmów albo trygonometrii rzuci z końca sali – „Przecież to się nam w życiu nigdy nie przyda...