Adiunkt dydaktyczny w Uniwersytecie Przyrodniczo- -Humanistycznym w Siedlcach, nauczycielka matematyki w Zespole Szkół nr 1 w Mińsku Mazowieckim, rzeczoznawca podręczników do kształcenia ogólnego w zakresie matematyki
Większość z nas już dziś lub wkrótce zmierzy się z nowym wyzwaniem, jakim jest nauczanie dzieci i młodzieży ukraińskiej goszczącej w naszym państwie. Jak na razie przyjęte rozwiązania polegają na dołączaniu uczniów ukraińskich do już istniejących klas. Funkcjonujący na forach nauczycielskich doświadczeni nauczyciele pracujący w zachodnioeuropejskich szkołach wskazują, że są to rozwiązania stosowane powszechnie w Europie, że bariera językowa nie jest dla dzieci przeszkodą i uczniowie szybko asymilują się ze społecznością szkolną.
Co roku tysiące nauczycieli klas ósmych i maturalnych wkładają niezwykle dużo energii w przygotowanie uczniów do egzaminu. Ostatni rok danego etapu edukacyjnego wypełniony jest powtórkami materiału i rozwiązywaniem arkuszy egzaminacyjnych. My, jako nauczyciele, jesteśmy mocno zdeterminowani i zmotywowani, aby pomóc naszym uczniom osiągnąć jak najlepsze wyniki. Co jest kluczem do sukcesu? Jak przenieść na ucznia odpowiedzialność za własny proces uczenia?
Jako nauczyciele pracujemy na co dzień z liczną grupą uczniów zróżnicowanych pod względem predyspozycji, preferowanego sposobu przyswajania wiedzy, zainteresowań, temperamentu, ale również sytuacji materialnej i rodzinnej. Przebywanie w murach szkoły choć częściowo pozwala zmniejszyć skutki nierówności społecznych, a nauka online, niestety, tylko je pogłębiła – niejeden z nas miał w klasie ucznia, który uczył się w jednym pomieszczeniu z trójką rodzeństwa, rozwiązując zadania na ekranie telefonu. Wiemy również, że część uczniów miała problemy z koncentracją, mobilizacją i samodyscypliną siedząc przed komputerem we własnych domach. Wszystko to spowodowało, że różnice pomiędzy uczniami jeszcze bardziej się pogłębiły. Dlaczego indywidualizowanie pracy na lekcji jest tak ważne i w jaki sposób to robić?
Matematyka nie jest nauką doświadczalną, ale sama jest doświadczeniem. Zarówno doświadczeniem całej ludzkości, jak i doświadczeniem każdego „liczącego człowieka” z osobna. Użyłem tu cudzysłowu, gdyż daleki jestem od twierdzenia, że całą matematykę da się sprowadzić do rachunkowych recept, chociaż z drugiej strony praktyczne wykonywanie rachunków – czyli liczenie właśnie – stanowi istotny element tego, co nazwałbym indywidualnym doświadczeniem matematycznym.
M. Heller
Zajęcia, których przebieg opiszę poniżej, dotyczą szczelnego wypełniania płaszczyzny za pomocą wielokątów foremnych. Ich głównym celem jest odpowiedź na pytanie: w jaki sposób możemy wypełnić płaszczyznę przy pomocy dowolnych wielokątów foremnych? Przedstawię ich podstawowe własności w sposób przystępny dla uczniów zarówno szkoły podstawowej, jak i szkoły średniej.
Nawet w matematyce nie zawsze na pierwszy rzut oka jesteśmy w stanie stwierdzić, gdzie tkwi błąd w rozumowaniu. W taki właśnie sposób dochodzi się do formułowania paradoksów matematycznych. W rachunku prawdopodobieństwa zwykle zaczyna się od obserwacji doświadczenia (często ma to związek z grami losowymi) i dochodzenia do zaskakujących wniosków, które wydają się być sprzeczne z matematyką. Tymczasem błąd tkwi w rozumowaniu i znalezienie tego błędu jest kluczem do sformułowania prawidłowej odpowiedzi dla omawianego zagadnienia.
Dużo mówimy o wykorzystywaniu gier na lekcjach matematyki. Dziś chciałabym odwrócić to zagadnienie, czyli opowiedzieć o zastosowaniu matematyki w różnego rodzaju grach losowych, które funkcjonują na rynku komercyjnym.
Zadania zamknięte są nieodzowną częścią egzaminów – zarówno egzaminu ósmoklasisty, jak i egzaminu maturalnego. Oczywiście, uczeń, który ma szeroką wiedzę, da sobie z nimi radę bez większego problemu. Każde zadanie zamknięte można „otworzyć” i po prostu przeprowadzić rozumowanie tak, jakby było to zadanie otwarte. Czy zawsze jest to korzystne? Otóż nie. Warto czasem zaoszczędzić czas i wybrać inną metodę rozwiązywania tego typu zadań.
